Κριτική

από το λογοτεχνικό περιοδικό Βακχικόν.
(Πατήστε στο όνομα του περιοδικού για να μεταφερθείτε στη σελίδα) 

Ποιήματα που γράφτηκαν στο πλοίο

slaveship

William Joseph Turner

Τα είδη του σκαψίματος

Άγγιξες τα χέρια μου

-Τι απαλά που είναι, είπες

Δεν είναι σκληρά και με κάλους όπως παλιά…

-Έχω πάψει να είμαι χαμάλης

Τώρα το παίζω συγγραφέας.

Και τα σημάδια φαίνονται

Τα παλιά, όπως και τα νέα

Δεν έχω αλλάξει

Ποτέ δεν άλλαξα

Ο ίδιος είμαι πάντα

Συνεχίζω να σκάβω με τα χέρια

Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι

το είδος του σκαψίματος

Η αντίπερα όχθη

Έτσι,

κάθε βράδυ που κάθομαι και διαβάζω τους αγαπημένους μου ποιητές

 – γράφοντας ενίοτε κάποια αδέξια στιχάκια –

όταν σηκώνομαι να πάρω άλλη μια μπύρα από το ψυγείο,

περνάω σε μια άλλη διάσταση

Η απουσία των άλλων

Τελικά, βολεύει ο χειμώνας

τώρα που έχουν πέσει όλοι για ύπνο

και με έχουν αφήσει μόνο στο κρύο

να πίνω και να γράφω ποιήματα

Ο τρόπος μου

Ναι, κι εγώ θα ήθελα να μάθω την τεχνική του ρεαλισμού

Όχι για να ζωγραφίζω ρεαλιστικά

να τη χρησιμοποιώ όπως νομίζω

Δε θα μπορούσα να εγκλωβιστώ σ’ αυτό

Η τέχνη είναι ελευθερία

και αυτή την ελευθερία θέλω να εκφράσω

με το δικό μου τρόπο

Αλκοολικές συναντήσεις

Κάθομαι στο μπαρ και πίνω μπύρα με ρακή

Πιο δίπλα κάθεται μια μεγαλοκυρία

και πίνει ουίσκι με μπύρα

και πιο πέρα, κάποιος με βότκα και μπύρα

Κι εσείς ψάχνετε να βρείτε το νόημα όλων αυτών

Η μπύρα, το νερό των αλκοολικών

Το ποίημα που έφυγε

Το ποίημα που έφυγε

αυτό που δεν πρόλαβα να καταγράψω

αυτό ήταν το καλύτερο

Αλλά το πήρε ο αέρας

ο συνειρμός – που δε γυρνάει πίσω –

η θάλασσα

και τα στοιχεία της φύσης

Η βροχή της λήθης

Van Gogh

Πάλι βρέχει μέσα στο δωμάτιο

και ο χαμηλός φωτισμός δε βοηθάει,

ούτε που έχω κρεμάσει το κεφάλι μου πάνω απ’ το γραφείο

σαν κορνίζα πεθαμένου.

Θα μουσκέψει όλους μου τους πίνακες

θα λιώσει το μελάνι από τα γραπτά μου

θα καταστρέψει την κιθάρα μου και όλα τα βιβλία

θα αχρηστέψει όλη μου τη μουσική.

Πώς θα αντιμετωπίσω αυτή την απώλεια;

Και δε με νοιάζει για μένα,

αλλά για όλα τα ίχνη της ανούσιας ύπαρξής μου

που μάταια προσπαθούσα να σώσω από τη λήθη.

Συνεχίζει να βρέχει.

Το νερό έχει φτάσει ως τα γόνατα ,

θα περιμένω λίγο ακόμα.

Το ξέρω, θα μου κάνει τη χάρη,

δε θα με αφήσει έτσι.

Θα με πλύνει,

θα καθαρίσει κάθε ίχνος,

θα με βουλιάξει σε μια απέραντη λησμονιά

να με λυτρώσει

Κι έπειτα

με βεβαιότητα θα πω

πως δεν υπήρξα ποτέ.