Η παράνοια και η διάνοια τρέφονται από το ίδιο πιάτο. Έναν ευφυή νου που δεν ανέχεται κατεστημένο και δεδομένα, γι' αυτό και τα ανατρέπει.
(Χ-έγερση υποσυνειδήτου)
Ο φίλος ποιητής Γιάννης Ζελιαναίος με ενημέρωσε πως στην ενότητα straw dogs του biblotheque, έχει δημοσιεύσει κάποιο από τα ποιήματά μου - από αυτά που είχαν δημοσιευτεί και στον πρώτο τεύχος του περιοδικού. Μπαίνοντας να το δω, ανακάλυψα πως υπάρχει κι άλλη μια δημοσίευση στις 9/6/15 με το τίτλο "Ο θάνατος του Ποιητή".
Το πρώτο μπορείτε να το βρείτε εδώ
και το δεύτερο, εδώ
Υπάρχει βέβαια και κάποιο άλλο με το όνομά μου, αλλά δεν είναι δικό μου. Πρόκειται για τον συνονόματο ποιητή Χρήστο Ζάχο από την Κέρκυρα. Ίσως λοιπόν, να πρέπει να υιοθετήσω το Χρήστος Αντισθένης Ζάχος στα βιβλία που εκδίδω, έτσι ώστε να μπορείτε να ξεχωρίζετε ποιος είναι ποιος.
Όπως και να 'χει, το ποίημα του συνονόματου στο bibliotheque, μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Από την ποιητική συλλογή "Χ-έγερση Υποσυνειδήτου", Εκδόσεις των συναδέλφων
Video art: Θανάσης Πάνου
Μουσική: Γιάννης Ισαακίδης
Απαγγελία: Χρήστος Ζάχος
Οι στοχασμοί ενός περιπατητή
Πατάω στο έδαφος
Βρίσκομαι στον πλανήτη γη
Περπατάω πάνω στον πλανήτη γη
Αντιλαμβάνομαι την απεραντοσύνη του
Αντιλαμβάνομαι πόσο μικρή οντότητα είμαι
Ξέρω πως υπάρχουν ακόμα πιο μικρές οντότητες
απειροελάχιστες
Ξέρω πως υπάρχουν κι άλλες πολύ μεγαλύτερες
Κινούμαι πάνω στον πλανήτη ενώ
κινείται κι αυτός
Γυρίζει, ασταμάτητα γυρίζει
Όσο απέραντος κι αν μου φαίνεται
ξέρω πως είναι ένας από τους μικρότερους
Ξέρω πως το σύμπαν είναι άπειρο
Δεν είμαι σίγουρος
Το σίγουρο είναι πως έχει πολύ κίνηση εδώ
πολύ ζωή
Κατά συνέπεια, και πολύ θάνατο
Τα πάντα είναι θνητά, εύθραυστα
Δεν ξέρω
Βλέπω τη θάλασσα, τον ορίζοντα
τον ουρανό και τα βουνά θολά στο βάθος
σα να είναι διάφανα, κομμάτι του ουρανού
Το ξέρω πως δεν είναι
Άνθρωποι τρέχουν για τις δουλειές τους
πηγαίνουν διακοπές, μαλώνουν
δημιουργούν πολέμους
συμφιλιώνονται, συνουσιάζονται
βιάζονται
δημιουργούν καινούριες ζωές
δημιουργούν τέχνη
καταστρέφουν τις ζωές τους
καταστρέφουν τις ζωές των άλλων
καταστρέφουν τον πλανήτη
Αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα των πάντων
Αντιλαμβάνομαι…
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό… όχι, αυτό
δεν είναι δικό μου. Φταίει φαίνεται πως επηρεάστηκα από ένα βαζάκι με λίγες
μαργαρίτες που υπήρχαν στο τραπεζάκι του καφενείου που κάθισα και περίμενα τον
καφετζή να μου φέρει ένα καραφάκι ρακή. Καθόμουν σε ένα από τα τραπεζάκια που
υπήρχαν έξω στον πεζόδρομο με θέα το μικρό πλατεάκι με ορισμένες νεραντζιές κι
ένα κυπαρίσσι στο κέντρο, μια μαρμάρινη βρυσούλα και το χλωμό φωτισμό που έδινε
μια μυστηριακή εικόνα στο όλο τοπίο.
Υπήρχαν κι άλλοι εκεί. Μια παρέα από ελληνογερμανούς που
πότε μιλούσαν τη μια γλώσσα, πότε την άλλη – ηλικιωμένοι, τρεις. Ένας νεαρός,
μάλλον φοιτητής ή καθηγητής, που μελετούσε ένα χοντρό βιβλίο κι έχοντας δίπλα
του ένα τετράδιο ανοιχτό, που από τον οποίο ζήτησα δυο κόλλες χαρτί για να αποτυπώσω
τις σκέψεις αυτές.
Σε λίγο κατέφθασε μια παρέα δύο καθηγητών που
γνωριζόμασταν λίγο και μετά τις τυπικές χαιρετούρες, κάθισαν στο διπλανό
τραπέζι.
Στον από πάνω δρόμο υπήρχε ένα φιλικό βιβλιοπωλείο που,
καθώς καθόμουν μόνος με τις σκέψεις μου, θέλησα να το επισκεφτώ για λίγο και να
πάρω κάποιο βιβλίο ποίησης, αλλά αυτό έγινε αρχικά, πριν πάρω τις 4 σελίδες από το τετράδιο του διπλανού μοναχικού
θαμώνα.
Όλα αυτά μοιάζουν να είναι από άλλη εποχή, όμως δεν
είναι. Σκέφτομαι τη δεκαετία του 1920 και τα ποιήματα και πεζά του Κώστα
Καρυωτάκη. Και στη δικιά του περίπτωση, ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά, αλλά όπως
έχουμε ανακαλύψει ή συμπεράνει πολλάκις, ο χρόνος δεν υπάρχει. Ή αν υπάρχει,
είναι τελείως σχετικός. Μπορούμε να πούμε πως το πρώτο καραφάκι ρακή έφυγε
γρήγορα, το δεύτερο κράτησε πιο πολύ και το τρίτο δεν έχει έρθει ακόμα, οπότε,
δεν γνωρίζουμε τη σχετικότητά του με το χρόνο.
Έχω πάρει ένα μαύρο καβουράκι. Δεν το φοράω συχνά.
Σκέφτομαι πως πρέπει να το καθιερώσω καθώς τα μαλλιά υποχωρούν επικίνδυνα
στους κροτάφους τους οποίους πιάνω συνεχώς. Τι ψάχνω; Τη χαμένη μου νιότη ή
απλά ανακαλύπτω τα σημεία του γήρατος
που ου γαρ έρχεται μόνον. Άλλωστε μου πηγαίνει και δεν αλλοιώνει την
εικόνα μου. Εξάλλου, η εικόνα μου είναι κάτι που το διαχειρίζομαι καθαρά και
μόνον εγώ. Κι αφού ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη επινόηση και τις επιταγές της
μόδας δεν ακολούθησα ποτέ, δεν με εμποδίζει τίποτα. Κάνω και το κομμάτι μου ως
«μοναχικός καλλιτέχνης». Αλλά τι λέμε τώρα αφού το καβουράκι δεν το έχω καν μαζί
μου. Ανούσιες σκέψεις ενός κυνικού ονειροπόλου.
Δεν ξέρω πώς μπορώ να καταλήξω αυτό το γραπτό. Δεν
κλείνει, είναι απλά μια συνέχεια των σκέψεων που δεν σταματούν ποτέ.
Όταν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το ναι,
Όχι.
Όταν η αστική τάξη βγαίνει στους δρόμους για το ναι, Όχι
Όταν όλοι οι δεξιοί πολιτικάντηδες προσπαθούν να σε
πείσουν για το ναι, Όχι.
Όταν οι εφοπλιστές τάσσονται υπέρ του ναι, Όχι.
Όταν το παπαδιλίκι προπαγανδίζει υπέρ του ναι, Όχι
Όταν άβουλοι τηλεορασόπληκτοι φοβισμένοι μικροαστοί
πείθονται για το ναι, Όχι
Όταν χρησιμοποιούν κάθε μέσο να σε τρομοκρατήσουν και να
σε εκβιάσουν για το ναι, Όχι
Όταν σαμαρωμένοι, μπένιδες, ποταμίσιοι και αδώνηδες θέλουν
να σου αποσπάσουν το ναι, τότε Όχι.
Όταν, όσοι τόσα χρόνια σε ήθελαν σκυφτό και υποταγμένο
και σου ζητάν τώρα επιβεβαίωσή για να συνεχίσουν να το κάνουν, τότε Όχι
Όταν βλέπεις όλους τους εξουσιαστές να ανησυχούν για το
δικό σου Όχι, τότε, δεν έχεις παρά να τους στείλεις στο διάβολο, στα τσακίδια ή
όπου αλλού προτιμάς με ένα Όχι.
Το ναι σημαίνει ξεκάθαρα εξαθλίωση της κοινωνίας,
ταπείνωση, συνέχιση των μνημονίων, συνέχιση των περικοπών συντάξεων και μισθών και υποταγή στους δανειστές άνευ όρων. Τώρα, αν κάποιοι
είναι μαζοχιστές, ηλίθιοι ή ανίδεοι, οι υπόλοιποι δεν τους φταίμε σε τίποτα. Όχι.
Την περασμένη Τρίτη 23/6 και ώρα 9:00μμ, στις «βραδινές
περιπλανήσεις», είχαμε μια διαφορετική εκπομπή, αφιερωμένη σε νέους ποιητές,
γνωστούς ή αγνώστους. Σε αυτούς που έχουν με κόπο εκδώσει και σε αυτούς που δεν
το αποφάσισαν ακόμη. Σε αυτούς που με το μάτι άγρυπνο, παραμονεύουν τα βράδια
και σκαρώνουν στίχους για να ξορκίσουν το θάνατο, τη μοναξιά, που υμνούν με το
δικό τους τρόπο τη ζωή και τον έρωτα. Σε αυτούς που τρελαίνονται στις σκυθρωπές
κάμαρές τους και βουτάν στην τέχνη της ποίησης για να εκφράσουν την ανυπότακτή
τους φύση. Στους άγνωστους ποιητές των αιώνων που δεν είναι άλλοι από κάποιους
όπως εσείς, όπως εμείς…
Παρουσιαστές της εκπομπής θα είναι ο Χρήστος Ζ. και η Άννα, (στη θέση του
Μιχάλη που την έκανε για διακοπές) http://psalidi.espivblogs.net/
Αυτή, καθώς και όλες τις εκπομπές που έχουν προηγηθεί, μπορείτε να τις ακούσετε από εδώ
Από την προηγούμενη Τρίτη 19/5/15, επιχειρήσαμε να
κάνουμε μια εκπομπή αφιερωμένη στην ποίηση στο ράδιο ψαλίδι. http://psalidi.espivblogs.net/ το
κινηματικό ραδιόφωνο του Ρεθύμνου.
Η πρώτη εκπομπή ήταν αφιερωμένη στο ανύπαρκτο κίνημα του
καρυωτακισμού την οποία μπορείτε να ακούσετε με όλα της τα λάθη και τους
κακούς χειρισμούς - αλλά όμως με πολύ αγάπη γι αυτό που κάνουμε και κάποιο
σχετικό άγχος που έπαιξε σημαντικό ρόλο, από εδώ: https://soundcloud.com/christoszachos-1/1vradines-periplanisis
Την επόμενη Τρίτη 26/5 έχουμε αφιέρωμα στον Καββαδία και
θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο συγκροτημένοι και να μην επαναλάβουμε τα ίδια
λάθη.
Κάποιες ανακρίβειες που ειπώθηκαν στη πρώτη, θα κοιτάξουμε να τις
αποκαταστήσουμε στην επόμενη εκπομπή. Κάνετε υπομονή μέχρι τότε.
Κάθε Τρίτη 9-11 το βράδυ στο ράδιο ψαλίδι.
Συντονιστείτε.
Να ερωτεύεστε, να επαναστατείτε και να ποιείτε.
Καλή συνέχεια σε όλους κι εβίβες πάντα!
Ο θάνατος του ποιητή,
αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι’
αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά – χωρίς καμία
συγκατάθεση – μπαίνει και στα σχολικά βιβλία.
Ο θάνατος του ποιητή, όπως και
να ‘χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος
ασχολείται με ζωντανούς; Γράψε και
πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενεές να σε τιμήσουν.
Άλλωστε, η ποίηση, δε γράφει
ποτέ για την εποχή της. Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα…
Το blogspot.com με προειδοποιεί πως πρέπει να κάνω
σχετικές ρυθμίσεις στο ιστολόγιο αυτό, έτσι ώστε να προειδοποιεί τον αναγνώστη για
το ακατάλληλο περιεχόμενό του με σχετικό μήνυμα. Και ψάχνω να βρω τι το
ακατάλληλο ή κοινώς πορνογραφικό υλικό, έχω. Μετά από πολύ ψάξιμο το κατάλαβα. Είπα
λοιπόν, να κάνω μια σχετική προειδοποίηση πριν κάνω τις σχετικές ρυθμίσεις.
Προσοχή
προσοχή!
Στο παρακάτω
μπλογκ μπορείτε να διαβάσετε ακατάλληλες λέξεις όπως: πούτσα, μουνί, κώλος,
βυζί κ.α. Μπορείτε ακόμα να πέσετε και στην ακατανόμαστη αυτή λέξη που ξεκινάει
από Μα και καταλήγει σε λάκας! Προφυλάξτε τα παιδιά σας!
Επίσης μπορείτε
να πέσετε πάνω σε πορνογραφικό υλικό με ακατάλληλους πίνακες ζωγραφικής των Modigliani, Renoir κλπ. να συνοδεύουν ανήκουστα (ο θεός να τα κάνει)
ποιήματα!
Και το
χειρότερο απ’ όλα… μπορείτε να πέσετε πάνω σε σκίτσα του MiloManara (για όποιον ξέρει τι
σημαίνει αυτό) με αντίστοιχο γραπτό περιεχόμενο! Άκουσον, άκουσον…
Έχουν δίκιο
αυτοί που διαχειρίζονται τη γκούγκλ. Απορώ πώς τόσα χρόνια με άφηναν να
λειτουργώ ανεξέλεγκτα. Να παρθούν αμέσως μέτρα ασφαλείας! Να προστατέψουμε τους
απανταχού συντηρητικούς από την ποιητική
μου ασυδοσία.
Άμα
πια!
Φτάνει!
Μακριά
από τέτοιου είδους βρώμικα ιστολόγια!
Να
μεταφερθεί στο youporn
ή να διαγραφεί διαπαντός!
Αποφασίζομεν
και διατάσσομεν!
Υ,Γ."Η αλλαγή στην πολιτική περιεχομένου για
ενήλικες του Blogger που ανακοινώθηκε προηγουμένως δεν έχει τεθεί σε
εφαρμογή." με ενημερώνει το blog. Έγινε φαίνεται η δίκη και αποφάνθηκαν
πως η ποίηση δεν αποτελεί πορνογραφικό υλικό. Και τώρα, τι θες να μου πεις,
τζάμπα έγραψα το κείμενο ή λόγω του κειμένου αλλάξαν γνώμη;
Κάθομαι αποχαυνωμένος μπροστά στο παράθυρο και κοιτάω χωρίς να βλέπω
Παίζει μια μουσική blues, τα πάντα είναι blues σκέφτομαι και στρίβω τα μουστάκια μου προς τα
πάνω, έτσι όπως συνηθίζουν να κάνουν οι Κρητικοί. Εγώ δεν είμαι Κρητικός, ίσως
γι’ αυτό έτσι όπως τα στρίβω, να στέκονται σαν του Νταλί. Αλλά ούτε ο Νταλί μου αρέσει,
η εκκεντρικότητά του ξεπερνούσε την ευφυΐα του, πώς μπορεί;
Πώς μπορώ;
Πώς μπορώ να μην μπορώ να
αντιμετωπίσω τη ζωή και να προσαρμόζομαι πίσω από την εικόνα του καθενός,
τέχνη δεν είναι κι αυτό;
Αναλώνομαι σε όλο αυτό το
αλισβερίσι και χάνω την ουσία.
Έχω καλυφθεί τόσο καλά, που κι
εγώ μπερδεύομαι καμιά φορά και ξεχνάω ποιος είμαι.
Η απόλυτη τιμωρία:
έχω φτιάξει μια ωραιότατη φυλακή, χωρίς κάγκελα, μόνο με
τοίχους, χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, έχω κλειστεί μέσα και περιμένω να πάρω
φωτιά. Μου λείπει όμως η σπίθα και το οξυγόνο,
νομίζω πως η όποια ύπαρξή μου,
κυμαίνεται μόνο στους χώρους του φανταστικού.
Ίσως να είμαι νεκρός που η
καθιέρωση του λείπει. Τα γένια μου ασπρίζουν και τα
μαλλιά μου υποχωρούν στους κροτάφους, τους οποίους πιάνω συνεχώς.
Τι ψάχνω;
Οι συνέπειες κάθε κίνησής μου,
έχουν ως αποτέλεσμα την καταστροφή.
Επιλέγω για να σώσω τους
άλλους από μένα να καταστρέφω τον εαυτό μου σιωπηλά.
Σε κάποια
πορεία από αυτές που είχαν γίνει τον τελευταίο χρόνο ενάντια στα μέτρα
λιτότητας ή σε κάποια αντιρατσιστική ή αλληλεγγύης – δεν θυμάμαι ποια - ένας φίλος μου είχε πει: «Δηλαδή διαδηλώνουμε
μαζί με αυτούς που μπορεί αύριο να είναι κυβέρνηση;». Το σκέφτηκα λίγο και
απάντησα: «Και τι έγινε; Αφού για τα ίδια πράγματα διαδηλώνουμε. Με
τις όποιες διαφορές μας, αλλά για τα ίδια.»
Τελικά ήρθε
ο καιρός που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό. Χάρηκα, αν και κρατάω μικρό καλάθι,
αλλά τουλάχιστον έφυγαν όλοι αυτοί που σιχαινόμασταν και που μας υπονόμευαν τη
ζωή καθημερινά. Δηλαδή, δεν έφυγαν ακριβώς, αλλά δεν έχουν πια την εξουσία να
κάνουν ό,τι θέλουν και να μας παίρνουν και το τελευταίο ψίχουλο από το ψωμί που
είχε απομείνει στο ντουλάπι.
Μια κάπως
πιο ευνοϊκή κυβέρνηση λοιπόν, πιστεύω πως δεν θα αδιαφορήσει για τις απαιτήσεις
του λαού όταν διαδηλώνει και πως θα δίνει σημασία, έτσι ώστε με τον καιρό, να
μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα από τα κάτω.(Ονειροπόλος,
φαντασμένος, ρομαντικός, αλλά τι να κάνουμε;) Δεν ησυχάζουμε και προσπαθούμε
να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Θέλει πολύ αγώνα και θα τον δώσουμε, όπως
πάντα κάναμε.
Κάποιοι
φίλοι μου θα διαφωνήσουν, καθώς πιστεύουν πως όλες οι μορφές εξουσίας είναι
ίδιες. Δεν διαφωνώ με αυτό, απλά πιστεύω πως το να χειρίζεσαι την εξουσία προς
όφελος των πολλών, δεν είναι το ίδιο με το να επιβάλλεις μια αυταρχική αντιλαϊκή
εξουσία. Εξάλλου, μια κοινωνία ανθρώπων, για να περάσει από το φρικαλέο πρόσωπο
του τέρατος του καπιταλισμού σε μια αυτοοργανωμένη κοινωνία χωρίς αφεντικά, θα
πρέπει να το κάνει σταδιακά. Τίποτα δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην
άλλη, Αλλά θέλω να πιστεύω πως είμαστε σε καλό δρόμο. Όλα εξαρτώνται από
εμάς. Αλίμονο αν αφηνόμασταν στη μοίρα μας κι ελπίζαμε σε ηγέτες.
Και για να
ελαφρύνουμε κάπως όλα τα παραπάνω: χαρά μου είναι που επιτέλους ο δρακουμέλ θα
πιάσει τα στρουμφάκια και το κογιότ το μπιπ μπιπ. Και φυσικά, η δυσαρέσκεια
όλων αυτών που χάσαν την εξουσία και οι σκατένιες κλαμένες φάτσες τους που
αρνείται ακόμα και το καζανάκι να τις τραβήξει στη χέστρα, καθώς κι αυτό
σιχαίνεται και έχει αντιδράσει με το να βουλώσει, για να τους δώσει πίσω ότι
είχε καταπιεί όλα αυτά τα χρόνια.