Είμαι τρελός, αυτό είναι γεγονός, και η παράνοιά μου όλο
και μεγαλώνει. Ο κόσμος γύρω μου σαφώς και με θεωρεί παράφρονα, οι περισσότεροι
φοβούνται να με κάνουν παρέα, τους δικαιολογώ. Πώς να αντιμετωπίσεις κάποιον
που όταν πέφτει και του σπάει το ποτήρι της ρακής, το πετάει να σπάσει
περισσότερο αδιαφορώντας για όλους και για όλα – και μετά να πάει να το πιάσει,
να φανεί πως δεν είναι τόσο εκτός ελέγχου – μα φυσικά και είναι, και να το
μαζεύουν άλλοι, και να πάει να πάρει ένα ακόμα σφηνάκι για να συνεχίσει τη
ρακοποσία.
Τελικά, τα κατάφερα και ξέφυγα για λίγο και έξω, σαν να
ήμουν σπίτι μου, και … δεν τα έσπασα όλα. Συγκρατήθηκα. Θα μπορούσα να το κάνω.
Αλλά, εντάξει, είμαι απλά ένας αλκοολικός ποιητής που δεν ελέγχει τον εαυτό
του. Ίσως γι’ αυτό οι άνθρωποι να με φοβούνται. Κι ας μην έχουν διαβάσει ούτε
στίχο μου. Είναι αλλιώς το βιβλίο και αλλιώς να έχεις τον τρελό μπροστά σου.
Έμπειρος όμως στην τρέλα, μπόρεσα να το διαχειριστώ την
τελευταία στιγμή και μετά να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα… Με πήραν όμως όλοι
χαμπάρι. Μετά σταμάτησα. Οκ, παίδες, δεν θα σας κάνω απόψε τη χάρη, ίσως μια
άλλη φορά, τι λέτε;
